2023 is een jaar van voorbereiding voor het project Schoolstraat. Twee cliënten van de Villa – Werner en Christel – uitten al langer hun grote droom: ‘Alleen gaan wonen’. Een jaar lang pluist team Villa-Eikenhof met Ilké alles uit rond het hoe, wat, waar, wanneer. Tot het op 15 januari 2024 zover was…
Werner en Christel wonen zelfstandig op een appartement in de Schoolstraat. Ze krijgen dagelijks 2 uur ondersteuning van een begeleider van team Villa-Eikenhof-Schoolstraat. Op woensdag en vrijdag krijgen ze een blok van 4 uur ondersteuning, op zaterdag komt er dan weer niemand langs. Op deze momenten van ondersteuning bekijken ze samen de e-mails, maken ze financiële zaken en papierwerk in orde, doen ze samen boodschappen, maken ze een weekplanning op, leggen ze contact met de buren, is er tijd voor een deugddoende babbel, enz.
Christel en Werner nemen de mogelijkheid tot grotere ‘zelfstandigheid’ zeer expliciet op en boven ieders verwachting willen ze zélf poetsen, zélf koken, trekken ze er alleen op uit om boodschappen te doen …
Hieronder lees je hoe Werner en Christel hun eerste weken ervaarden:
Werner: “We zijn twee pioniers die proberen om inclusief te wonen. We willen tussen de andere mensen wonen. Dat lukt tot hiertoe heel goed. We hebben al een goed contact met de buren. Nog niet zo veel maar het is wel positief.“
Christel: “Ik voel me hier op mijn gemak en ik slaap heel goed. In de Villa hoorde ik andere cliënten ’s avonds nog praten. Er was dan de afspraak dat het na 22u stil moest zijn. Hier zijn geen afspraken.“
Moeten jullie nu harder werken dan in de Villa?
Werner: “We moeten minder hard werken! Eén dag op de week hebben we een kuisdag. Dan poetsen we alles en dat is voldoende. We maken minder vuil omdat we maar met twee zijn. We spreken ’s morgens af wie wat doet. Christel stofzuigt en ik poets en we zijn fier op wat we gedaan hebben. Dus het gaat vanzelf.“
Is er iets dat jullie missen?
Werner: “We proberen onze contacten wel te behouden met medecliënten. We nodigen ze uit bij ons. Eens een tasje koffie drinken, gaan wandelen of iets gaan drinken.“
Voelen jullie zich soms eenzaam?
Christel: “Soms.”
Werner: “We kunnen bij elkaar terecht als we ons eenzaam voelen.“
Christel: “Ik ben nu een week thuis, ik moet niet gaan werken want het is verlof op school. En Werner gaat wel werken, dus ik zit meer alleen thuis. Ik amuseer me met mijn tablet.“
Werner: “Ik denk dat we ons eenzamer gaan voelen als een van ons een week op verlof is.“
Christel: “Ik ga twee keer op verlof! “
Werner: “Dan zit je een hele week alleen, ook ’s avonds. En dan zou ik me wel eens eenzaam kunnen voelen, denk ik.“
Vinden jullie het aantal uur dat de begeleiding komt goed?
Christel: “Ja, het is goed.“
Werner: “Er zijn twee grote blokken op woensdag en vrijdag. Dus dat is minimaal. Voor ons is dat goed. Wat ook leuk is, is dat op zaterdag niemand komt. We kunnen wel beroep doen op iemand van de Villa. Dat is het voordeel dat het zo dichtbij is. De ondersteuner kan het snel even komen uitleggen en we kunnen altijd bellen. Personeel ‘zaagt’ ook veel minder. Er zijn minder afspraken.“
Werner: “We hebben de ondersteuner wel nodig in nood. Bv. een gesprongen lamp. Dit is niet dringend maar dat zijn wel moeilijke vragen waar ik zelf geen antwoord op weet. Voor die praktische, concrete dingen hebben we de begeleiding nodig.“
Wat is nu het allerleukste van hier wonen?
Christel: “De stilte. En ’s nachts heel goed kunnen slapen.“
Werner (glundert): “Voor mij is dat hetzelfde. De rust en de stilte. Hiervoor hebben we met 7 samengewoond, daarvoor woonde ik met 14 samen, of met 18… Vanwaar ik kom, als ik dat nu bekijk… Veel mensen hun mond gaat openvallen over wat ik nu kan. Wie had dat 20 jaar geleden of 10 jaar geleden kunnen denken? Dat dit zou lukken? “
Christel: “En onze droom is uitgekomen! “
En dat jullie het zo goed zouden doen!
Christel: “Wij doen dat heel goed, de begeleiding zegt dat ook.“
Werner: “Wij amuseren ons, kunnen ons bezig houden.“
Wat is er nu moeilijker?
Werner: “Onze fietsen kunnen hier niet staan dus we moeten eerst naar De Villa onze fiets gaan halen.“
Christel: “Dat is voor mij ook lastig.“
Jullie hebben dus het voordeel om dicht bij de markt te zijn, gemakkelijk boodschappen te kunnen doen … Maar voor de fiets te gebruiken moeten jullie eerst naar Emiliani stappen. En dat vinden jullie jammer.
Christel: “Ik ben woensdag naar de markt geweest om ribbekes. De week ervoor om kippenbillen. Ik vind het leuk om zelf boodschappen te doen.“
Werner: “Het koken kunnen we zelfstandig. Niemand moet ons eigenlijk nog helpen. We deden dit in de Villa steeds onder toezicht. Ik vind het leuk dat dit nu door iedereen zonder toezicht mag. Soms mislukt het wel, maar dan lossen we dat wel op. Dat lukt ons wel.“
Werner: “Begeleiding hebben we soms eens nodig voor babbeltjes. Maar eerder voor praktische dingen. Want we zijn hier zo ontspannen dat we geen stress meer in ons lijf hebben. We zijn vanzelf gelukkig. Er kan nog wel een down komen of we kunnen misschien eens woorden hebben maar al bij al gaat het hier heel goed.“
Hadden jullie dat zelf gedacht dat het zo goed ging gaan?
Werner: “Ja, we hadden dat gedroomd.“
Christel: “Ik ben ook van de spanning verlost. Ik had hiervoor ook nood aan babbeltjes maar voel deze nood nu minder.“
Werner: “Het plezierige is ook dat we van overal wat meubels hebben gekregen en dat het allemaal bij elkaar past en mooi is. We liggen hier languit in de zetel. Ieder aan zijn kant. We hebben ons plekje al gekozen. 😊”